سلام علیکم.

این مسئله، از دعواهای قدیمی بزرگانه! سابقا هم چند نفر توی همین وب‌لاگ در این باره پرسیده بودند.

نسبت به خود رجب‌علی خیاط، انتقادهای مبنایی وجود داره. کتاب «عارف‌سازی و معرفت‌سوزی» رو بخونید، بد نیست با دیدگاه مخالفین شیخ هم آشنا بشید! اگرچه در اون اثر، مؤلف می‌خواد اصل عرفان رو زیر سؤال ببره، و معلومه که خیلی چیزهای بدیهی عرفان و فلسفه براش حل نشده، اما در کل یک چیز خیلی خوبی رو به دست مخاطب می‌ده: جرأت نقد!

پاسخ شما برای اینکه تکمیل باشه، نیازمند پرورش از ابعاد مختلفیه تا وجوه متعدد این قضیه براتون حل بشه، اما به اجمال:

مرحوم رجب‌علی خیاط، از بندگان خوب خدا بوده‌اند، اما صرفاً و فقط یکسری مکاشفات داشته‌اند؛ نه اینکه تمام مکاشفاتشون حق باشه! بلکه ایشون از «نفْس» نگذشته بودند و بسیاری از مسائلی که در خواب و مکاشفه می‌دیدند، «نفسانی» بوده. با مطالعۀ حالات زندگانی ایشون که توسط مریدان خودِ ایشون به چاپ رسیده، می‌شه به این مطلب به راحتی پی برد، با نشانه‌های واضحی که بر اهل فن پوشیده نیست.

این دو داستان رو بخونید:

1. یکی از أرباب مکاشفة معروفِ ساکن طهران به نام حاج رجبعلی خیّاط در منزل مرحوم قاضی آمد و گفت: من حالی داشتم که تمام گیاهان خواصّ و أثر خود را به من می‌گفتند، مدّتی است حجابی حاصل شده و دیگر به من نمی‌گویند؛ من از شما تقاضا دارم که: عنایتی بفرمائید تا آن حال به من بازگردد!

مرحوم قاضی به او فرمود: دست من خالی است.

او رفت و پس از زیارت دورة کربلا و کاظمین و سُرَّ مَن رَءآه [یعنی سامراء] به نجف آمد و یک روز که جمیع شاگردان نزد مرحوم قاضی گرد آمده بودند، در منزل ایشان آمد و از بیرون درِ اطاق سرش را داخل نموده گفت:

آنچه را که از شما می‌خواستم و به من ندادید، از حضرت صاحب الأمر گرفتم، و فرمود: «به قاضی بگو بیاید نزد من، من با او کاری دارم!»

مرحوم قاضی سر خود را بلند کرده به سوی او، و گفت:

«بگو قاضی نمی‌آید!»

ـ مطلع انوار، ج2، ص32ـ

2. آقای حاج شیخ عبّاس قوچانی دامت برکاته نقل کردند که:

میرزا رجبعلی نامی در طهران شغل خیاطی داشته و اهل مکاشفه است، روزی خدمت مرحوم قاضی (ره) رسید و عرض کرد:

مکاشفه من فقط تکلّم نباتات است که هر یک با من صحبت می‌کنند و خواصّ خود را می‌گویند، ولی در اثر توجّهی که به دنیا نموده‌ام این مکاشفه از من سلب شده است، متمنّی هستم توجّهی فرمائید دو مرتبه به من بازگردد!

ایشان فرمودند: «دست من تهی است.»

میرزا رجبعلی مأیوسانه مراجعت کرد و کربلا و کاظمین و سامراء را زیارت نموده دوباره به نجف اشرف آمد. روزی با عدّه‌ای از رفقا در خدمت مرحوم قاضی نشسته بودیم یک‌مرتبه سرش را داخل کرد و گفت: آقای قاضی با شما عرضی داشتم، خواهش می‌کنم تشریف آورید بیرون عرض کنم! آقای قاضی تشریف بردند بیرون، چند کلمه صحبت نموده از آنجا رفت.

آقای قاضی در اطاق آمدند و رنگ چهرة ایشان برافروخته شده بود، ولی کسی از ما جرأت استفسار نداشت، چون ایشان بسیار با ابّهت بودند؛ شبِ بعد که از این منزل به منزل دیگرشان می‌رفتند، بنده در راه در خدمت ایشان می‌رفتم گفتند:

«دیروز میرزا رجبعلی گفت: شما تقاضای مرا ندادید من خدمت حضرت ولی عصر رسیدم و حاجت خود را گرفتم و گفت که امام زمان فرمودند که به قاضی بگو من با شما کار دارم پیش من بیائید!» بعد گفتند:

«این داستان مانند داستان شیخ احمد احسائی است که روزی به شاگردان خود می‌گفت: هر وقت به حرم مشرّف می‌شوم و به حضرت سلام می‌کنم حضرت بلند جواب سلام مرا می‌دهند که اگر شما هم باشید می‌شنوید یک‌مرتبه با من بیائید تا بفهمید! روزی شاگردان با شیخ به حرم مطهّر مشرّف شدند، شیخ سلام کرد بعد رو کرد به شاگردان و گفت: جواب شنیدید؟ گفتند: نه! دو مرتبه سلام کرد و گفت: شنیدید؟ گفتند: نه! پس شاگردان و خود او دانستند که شیخ در این موضوع اشتباه کرده است.»

ـ همان، ص86ـ

با حفظ این مقدمه، باید گفت کسی که خودش در نفس گیر کرده، چطور می‌تونه مقام دیگران رو تشخیص بده؟ بیرون نیامدن از نفس، یعنی اینکه هرچه که او می‌بینه، ممکنه صحیح، و ممکنه باطل باشه.

با این بیان، تمام مطالبی که رجب‌علی از روی کشف بیان می‌کنه، ممکنه راست باشه و ممکنه اشتباه.

پس با تکیه بر کلام رجب‌علی خیاط نمی‌شه گفت حافظ بهشتیه، یا مولانا جهنمی!

این از مرحوم رجب‌علی.

و به طور کلی، همۀ اون چیزهایی که انسان شهود می‌کنه ـ چه در بیداری و چه در خواب ـ قابل اعتنا و ترتیب اثر دادن نیستند؛ هرچند صاحب مکاشفه، فرد بزرگی باشه، مثل مرحوم آیت الله بروجردی. چرا؟ چون اگر بخوایم به این روش بریم که دیگه سنگ روی سنگ بند نمی‌شه! اگر مرحوم بروجردی و رجب‌علی این‌طرفی (یعنی جهنمی بودن مولوی) شهود کرده‌اند، مرحوم علامه طباطبایی و مرحوم قاضی و ده‌ها نفر از بزرگان معاصر هم اون‌طرفی (بر بهشتی بودن او!) شهود کرده‌اند! خب حالا ‌بگیم کدوم درسته؟!

حرف زیاده در این باره. اگر سؤالی بود بفرمایید.

سلام علیکم.

اولا از پیگیری شما ممنونم. لَعَلَّ علت اینکه استخارۀ شما هم برای ارسال مطلب به اون وبلاگ خوب اومده اینه که حقیقت بر شما روشن بشه!

من چند نکته رو از فرمایشات شما بیرون می‌کشم و عرض می‌کنم:

1.                  بنده قائل به این نیستم که مرحوم مجتهدی و رجبعلی خیاط و سیدجمال‌الدین گلپایگانی ـ رحمة‌اللـه‌علیهم‌ـ در یک رتبه هستند.

اما مرحوم سیدجمال رو با توجه به اونچه که دیده‌ام و خونده‌ام، به نظر می‌رسد که بسیار جلوتر بوده‌اند از دو نفر مذکور.

2.                  شما مرحوم قاضی رو در چه حدی قبول دارید؟ اگر ایشون رو در حدّ سعه و ظرفیت خودشون کامل می‌دونید، ـ همونطوری که مرحوم شیخ رجبعلی رو کامل می‌دونید ـ پس عرائض بعدی بنده روی همین محکم بنا می‌شه. توجه کنید که‌ برای اثبات مدعای خودم تنها متکی به دلایل آتی نیستم.

3.                  شما می‌فرمایید «در نقل قضایا دقت بیشتری کنید»، و می‌فرمایید: داستان تشبیه شیخ رجبعلی به احمد احسایی شاید  در سلسله مرحوم قاضی نقل نشده است.

اولا: با «شاید» که چیزی حل نمی‌شه. شما آیا در میان شاگردان آقای قاضی بودید؟

به قول معروف: «عدمُ الوجدان، لا یدلّ علی عدم الوجود!» یعنی ندیدن و پیدا نکردن چیزی، بر وجود نداشتنش دلالت نمی‌کنه! این قضیه و این داستان، شاید فقط یکی دو جای معدود چاپ شده باشه، اما آیا بین شاگردانِ سرّ مرحوم قاضی هم چنین چیزی شنیده نشده بود؟ مثلا آیا شما پیش مرحوم علامۀ طباطبایی مشرف شدید و از ایشون پرسیدید و اطلاع نداشتند؟ این قضیه رو خودِ بنده از چند نفر مختلف شنیده‌ام؛ با این تفاوت که اون‌ها قصد اظهار کردنش رو ندارند و در جایی مکتوب نکرده‌اند.

ثانیا: این مطالب، حتی در سعه و ظرفیت تمام شاگردانِ آقای قاضی هم نیست! یعنی اینطور نیست که هرکس خدمت قاضی رسید، پس کامل خواهد بود و قدرت هضم تمام مطالب رو خواهد داشت. به عبارت دیگه اگر فرض کنیم تمام شاگردان آقای قاضی هم چنین چیزی نشنیده بودند، باز هم دلیلی بر بطلان این مطلب نبود.

ثالثا: ناقل این قضیه، مرحوم شیخ عباس قوچانی هستند! ایشون وصیّ سلوکی و ظاهری مرحوم قاضی بودند و بعد از فوت مرحوم قاضی، بسیاری از شاگردان اون مرحوم، مردم رو به شیخ عباس ارجاع می‌دادند. پس اگر بخوایم در راوی و در نقل تشکیک کنیم، احتمال چنین اشتباه فاحشی در نقل چنین مطلبی از سوی ناقل وجود نداره، مگر اینکه بگیم نعوذبالله ناقل دروغ گفته! و چون سابقۀ علمی و معنوی مرحوم شیخ عباس واضحه، پس چنین چیزی مردوده.

و بعد اینکه مرحوم علامۀ طهرانی هم در کتاب خودشون بدون واسطه از ایشون نقل می‌کنند. دقّت‌های علمی و امانت‌داری مرحوم علامۀ طهرانی هم در نقل قضایا و قدرت معنوی خود ایشون هم بر اهل اطلاع پوشیده نیست.

و این کتاب هم کتابی نیست که افرادِ  غیر مرتبط جمع‌آوری کرده باشند. قلم، قلمِ خود مرحوم علامه است و بدون واسطه دارند یک واقعه‌ی خارجی که چندین شاهد داشته رو، از زبان شیخ عباس نقل می‌کنند.

4.                  شما می‌فرمایید همسر شیخ «مشاهده کردند» که مکالماتی بین ایشان و امیرالمؤمنین صورت می‌گیرد.

اولا: بنده همسر شیخ رجبعلی رو نمی‌شناسم. چه بسا ایشون در شهود اشتباه کرده باشند! آیا چنین احتمالی وجود نداره؟ تفکیک کشف‌های نفسانی و رحمانی، کار هرکسی نیست و تقریبا همۀ افراد ـ جز نوادر دوران ـ همگی در سیر خودشون دچار مشاهده‌های نفسانی می‌شن.

دوما: ولی ما به نقل شما احترام می‌گذاریم و فرض رو بر این می‌گیریم که مشاهدۀ همسر شیخ صحیح بوده. خب باز هم چیزی ثابت نمی‌شه؛ چون:

اولاً: خیلی‌ها در دنیا به حسب مادّی در دوران حیات امیرالمؤمنین با اون حضرت انس داشتند ولی اون بهرۀ کاملِ کامل رو نتونستند ببرند. هرکس به قدر فهمش، دانست مدّعا را. اینطور نیست که لزوماً هرکسی با امیرالمؤمنین ـ ولو با مجاهده و کشف و شهود ـ تونست نشست و برخاستی داشته باشه، به تمامِ مطلب برسه. چه بسیار در طول تاریخ بودند که امیرالمؤمنین رو هر روز ساعت‌ها می‌دیدند و چقدر با حضرت انس و صحبت داشتند، ولی به تمام مطلب نرسیدند. حتی اون‌هایی که در رکاب حضرت شهید شدند هم مراتبشون متفاوته. چون صحبت ما در این نیست که شیخ رجبعلی آدم بدی بوده! ما می‌گیم شواهد تاریخی گواه بر عدم کمال ایشون داره؛ و الّا کسی منکر فضائل شیخ رجبعلی نیست.

ثانیا: خود بنده دوستانی دارم که در رؤیاها، بارها و بارها خدمت ائمۀ معصومین علیهم السلام رسیده‌اند و حتی گفتگوهایی ـ ولو مفصّل ـ با ائمه داشته‌اند، اما هم خودشون اذعان دارند که اشتباه دارند، و هم بنده به قطع و یقین در اون‌ها اشتباه و حتی بعضاً گناه می‌بینم.

ثالثا: صحبت و همنشینی با ائمه در خواب و رؤیا، مرتبۀ خاصّی نیست که گمان کنید هرکسی رو تاب رسیدن به اون نیست. کافیه چند روزی...

اشتباه ما اینه که وقتی می‌شنویم یا حتی احیانا برای خودمون قضیه‌ای اتفاق می‌افته، خیال می‌کنیم که دیگه تمومه و شاهد مقصود رو در آغوش گرفتیم! در حالی که این راه خیلی طولانی‌تر و پیچیده‌تر از اونی هست که بتونید فکرش رو بکنید...

5.                  فرمودید که ایشون از «مجذوبین سالک» هستند (از بچگی از گناه محفوظ بوده‌اند) و کمّلین هستند ولی به لحاظی افرادی قصد تخریب شخصیت ایشان را دارند.

اولاً: لطفا سندی در رابطه با اینکه مجذوبِ سالک از بچگی از گناه محفوظ هست، ارائه بدید. من تا حالا چنین چیزی نشنیده بودم. گمان نمی‌کنم بین این مسئله و برائت از گناه، لازمه وجود داشته باشه. اگر سندی از کتب علمی و معتبر عرفان نظری دارید، ارائه بدید و الّا این حرف شما فقط یک ادّعای بدون دلیله.

ثالثاً: نوشتید: ایشون از کمّلین هستند. این هم ادّعای بدون دلیله. چون اصلا اثبات این مطلب کار تقریبا محالیه. خودِ حقیر هم موضعم رو روشن کنم: صرف نظر از اعتقادات درونی، هیچ‌وقت نسبت به شخصیتی نمی‌گم ایشون کامل هست!

تا شما به مرتبۀ کمال نرسید، هیچوقت نمی‌تونید بفهمید چه کسی کامل هست و چه کسی ناقص.

ثالثاً: به نظر شما چرا باید شیخ عباس قوچانی و علامۀ طهرانی قصد تخریب شخصیت شیخ رجبعلی خیاط رو داشته باشند؟! مرض دارند!؟ کمبود دارند؟! از نظر علمی و معنوی کم از شیخ رجبعلی دارند؟! بالاخره یکی از همین‌هاست دیگه!

6.                  راجع به قضیۀ مرحوم سیدهاشم حدّاد و مرحوم مجتهدی:

اولاً: نقل شما اشتباهه و ممکنه برداشت دیگه‌ای ازش بشه. عبارت دقیق این هست که مرحوم حدّاد به ایشون می‌فرمایند: می‌خواهی آنچه را که به دست‌ آورده‌ای بدهی و در مقابل حق را به دست بیاوری؟!

مرحوم مجتهدی ـ درحالی‌که که تشویش و اضطراب ایشون رو فراگرفته بوده ـ در جواب می‌گن: نه، نمی‌توانم؛ من این حال را آسان به دست نیاوردم و ریاضت‌ها و مجاهدت‌ها کشیدم تا به این مرتبه رسیدم.

که در اینجا مرحوم حدّاد سکوت می‌کنن و گفتگو رو کش نمی‌دن.

دوماً: جواب همنشینی با حضرت رضا علیه السلام، عیناً همون جواب مورد 4 هست.

اصحاب ائمه علیهم السلام هم در عین ارادت و محبت و در عین اینکه همه خوب و بهشتی هستند، در مراتب مختلفی هستند. انبیاء بزرگوار هم با اون مقام و با اون تکلمات با ذات ربوبی و اخذ مطالب از جبرئیل، در مراتب مختلفی بودند، طبق نصّ آیۀ قرآن: تِلْکَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى‏ بَعْض‏ (253 ازسوره بقره) پس نمی‌شه بگیم عجب! اونی که خدا به رسالت مبعوثش کرد، پس آیا میشه لطف خدا اجازه بده به کمال و اون تهِ تهِ مطلب نرسه؟! اگر اینطور باشه که همگی باید در یک مرتبه باشند و این خلاف آیۀ شریفه است.

7.                  نقل تذکر مرحوم قاضی به سیدجمال:

اولاً: دلالت بر عدم کمال سیدجمال نداره. ممکنه ایشون بعداً به مطلب رسیده باشند و با نقل شما منافاتی نداره. ما اطلاع نداریم که بین تذکر مرحوم قاضی و مرگ ایشون چند سال یا ماه یا روز فاصله بوده که ایشون فرصت طیّ مراتب رو داشته‌اند یا نه. و همونطور که عرض کرده‌ام، بین رویّۀ مرحوم سیدجمال و شیخ رجبعلی، خیلی تفاوت بوده.

دوماً: باز تکیۀ شما بر «شهود» هست، و نقلی که بنده کرده‌ام یک واقعۀ خارجی اتفاق افتاده در عالم دنیا، که غیر قابل توجیهه! بین این دو، خیلی فرقه، لطفا دقت کنید.

سوماً: نوشتید «بعضی از انبیاء در آسمان ششم...» دقت کنید که این مطلب اصلا ارتباطی به بحث ما نداره و مدّعای شما رو هم ثابت نمی‌کنه و لابد راجع به پست اون وبلاگ مذکور می‌خوره. خود حقیر معتقدم مرحوم سیدجمال از بسیاری از انبیاء بالاترند!

8.                  با این حرف‌ها، نه مقام شیخ رجبعلی پایین میاد و نه مرحوم قاضی بالا می‌رن! و کسی هم قصد بت‌تراشی نداره و اتفاقا این مباحث پیرو بت‌شکنی هست! ما باید دید واقع‌بینانه داشته باشیم، نه «قهرمان‌سازی». اشتباهاتی در زندگی بعضی از بزرگان بوده، که اصلا ما جرات نداریم جایی نقل کنیم! چرا؟! چون پیش مردم این‌ها بت شده‌اند. و این مباحث اصلا مشمول غیبت نمی‌شن و اتفاقا خیلی هم ثمره دارند. بسیاری رو می‌شناسم که مبنای زندگیشون رو روی صحبت‌های مرحوم شیخ رجبعلی و شیخ اسماعیل دولابی و مرحوم مجتهدی و امثال ذلک گذاشته‌اند، در حالی که این‌ها افراد صالحی بودند که کامل نبودند و تطبیق تمام جزئیات زندگی روی زندگی فرد غیر معصوم و غیر عالم، و او رو الگو قرار دادن، می‌تونه تبعات ناخوشایندی رو به بار بیاره.

ما چهارده معصوم بیشتر نداریم. سایرین اگر نظری می‌دن، بایستی با دلایل عقلی و نقلی اثبات بشه و الّا غیر قابل پذیرشه؛ حتی مرحوم قاضی رضوان اللـه علیه.

موفق باشید.

سلام علیکم.

عارضم که از کجا می‌دونید اون تمثّل، تمثّل «جسمانی» بوده؟ از نظر فلسفی و عقلی، محال نیست که امیرالمؤمنین علیه السلام در عالم مادّه خلق ابدان داشته باشند و تصرف کنند و با جسم ناسوتی با کسی صحبت کنند، اما بر حسب قاعده، حضرت از دنیا رفته‌اند و اگرچه حضرت تمثّل‌های خیلی مؤثری در عالم مادّه هم داشته باشند، با «جسم مثالی» هست، نه «جسم ناسوتی»، اگرچه آثار عالم ماده هم در اون جسم دیده بشه. تشخیص اینکه این جسم، مادّی هست یا مثالی، فقط و فقط کار افراد راه رفته و اساتید هست، نه افراد عادی و سالکینِ در راه.

جسم مثالی، آثار و عوارض جسم مادّی رو داره، و به خاطر اینکه اون بدن در عالم مثال هست و عالم مثال بر عالم مادّه سیطره داره، این بدن می‌تونه در عالم مادّه سیطره و اثر داشته باشه. مثل اینکه شما خواب می‌بینید و با افراد در خواب مثلا دست می‌دید و اون‌ها رو لمس می‌کنید، و هیچ در خواب هم از ذهن شما نمی‌گذره که این بدن‌ها مادّی نیستند؛ بلکه اون‌ها رو به خوبی حس می‌کنید و از این احساس، حالات مختلفی بر جسم خارجی و مادّی شما هم عارض می‌شه، مثل عرق کردن و امثال ذلک.

امیرالمؤمنینی که از دنیا رفته‌اند که هیچ، من خدمت شما اینطور عرض کنم که حتی خیلی‌ از کسانی که در طول تاریخ خیال می‌کنند خدمت حضرت بقیة الله علیه السلام رسیده‌اند ـ و تشرف اون‌ها صحیح و رحمانی بوده، نه نفسانی ـ هم تشرفشون تشرف جسمانی نبوده! بلکه فقط تمثلی از حضرت بقیّة الله علیه السلام بوده و بس. مرحوم آقای انصاری این مطلب رو فرموده‌اند.

پس با این مقدمات، باز می‌رسیم به اونچه که قبل عرض شد. یعنی این تشرّف جسمانی به نظر می‌رسه، خب حالا آیا شیطانه یا امام؟! نمی‌دونیم! چه بسا شیطانه! دقت کنید!

و می‌دونم که برای شما پذیرش اینکه بر بزرگانی مثل شیخ رجبعلی خیاط، شیطان به ظاهرِ امام تجلی کنه، خیلی سخته، و من هم اصراری ندارم که حتما شما رو قانع کنم.

اما راجع به انتساب این مطالب:

ظاهرا شما کتاب «مطلع انوار» رو مطالعه نکرده‌اید. این کتاب،مکتوبات خطّی شخص علامۀ طهرانی هست! که ایشون تمام مطالبی که آورده‌اند، بدون واسطه نقل می‌کنند. و این چیزی که در بازار چاپ شده، نسخه‌های خطّی‌اش از سالهای حیات خود ایشون چاپ شده بود و چیزی نیست که قابل انکار باشه. در اینکه این مطالب رو شخص علامه نوشته‌اند، هیچ تردیدی نیست و خودِ علامه هم دارند از مرحوم شیخ  روایت می‌کنند. چاپ کتاب هم توسط اشخاصی هست که از زمان خودِ ایشون، کتاب‌های مرحوم علامه رو چاپ می‌کرده‌اند. یعنی اینطور نبوده که افراد غیر مرتبطی در گوشه‌ای از کشور، مرحوم علامه رو ندیده باشند و فقط چیزهای غیر مستندی جمع کرده باشند.

این یک نقل، بسیار محکم‌تر از اونی هست که شما بتونید توش تشکیک کنید، در حالی که حکایاتی که شما نقل می‌کنید، همه مکاشفه است! و به قول امام صادق علیه السلام: دین خدا محترم‌تر از اونی هست که با رؤیا اثبات بشه!

اون مکاشفۀ پیامبر چه معلوم که شیطانی نیست؟! و اگر شیطانی هم نباشه، اون اعتراض ایشون به پیامبر چه وجهی می‌تونه داشته باشه؟ آیا جز اینه که ایشون کامل نبوده‌اند؟ شما در احوالات مرحوم ملا‌حسین‌قلی همدانی و شاگردان بارزشون نگاه کنید، یک مورد از این چیزها می‌بینید؟ کسی که کمی مطالعات عرفان نظری و فلسفی داشته باشه، مثل روز براش روشن می‌شه که طریقۀ مرحوم خیاط و شوشتری، طریقۀ توحید به معنای اخصّ ـ یعنی طریقۀ مرحوم قاضی ـ نبود و بسیار در سبک با هم فاصله داشتند و مرحوم شیخ رجبعلی بسیار بسیار هم در مقامات و هم در قدرت تصرف، از مرحوم قاضی ضعیف‌تر بودند.

راجع به بحث کامل نبودن:

اینکه این بحث آفاتی داره، جای خود. اما وظیفۀ طلاب روشن‌گری هست. هر بحثی ممکنه آفاتی داشته باشه، دلیلی بر ترکش نیست.

و اینکه ما راجع به عدم کمال این عزیزان صحبت می‌کنیم، به این معنا نیست که خودمون بالاتریم! ما یک وقتی می‌گیم ابوذر، کامل نبود. آیا این یعنی من از ابوذر بالاترم؟ نه! اما ابوذر کامل نبود! این دیگه انکار کردن نداره. روایات متعدّدی داریم که سلمان رو بالاتر از ابوذر می‌دونن، تا جایی که در حدیث هست اگر اباذر می‌دونست در قلب سلمان چه می‌گذره، یا سلمان رو تکفیر می‌کرد یا او رو می‌کشت! (یا به معنای دیگه: یا سنگینی این مطلب باعثِ کشته شدنِ شخصِ اباذر می‌شد!)

خب حالا بیاییم بگیم: آقاجان! این حرف‌ها چیه؟! شما می‌دونید اباذر کیه؟ چه روایت‌هایی که در مدح اباذر نداریم! امیرالمؤمنین و حسن و حسین علیهم السلام به بدرقۀ او رفتند! اهل‌بیت مدح او کردند! پیغمبر چقدر به اباذر علاقه داشتند و...

باید گفت: بله، اثبات مقام یک نفر، این که مقام یک نفر برای شما بزرگ به نظر می‌رسه، دلیل بر این نیست که او دیگه به تمام مطلب رسیده باشه. طبق تصریح امام صادق علیه السلام، اباذر به پلۀ نهم ایمان رسید و دستش از پلۀ دهم که سلمان در اون مرتبه متمکن بود، کوتاه ماند.

در عین حال، ما هم به شفاعت اباذر غِفاری چشم امید داریم، هم سلمان محمّدی!

دقّت کنید؛ فهم این مطالب باعث باز شدن خیلی از مسائل خواهد شد.

سلام علیکم.

با این نظری که گذاشتید، متوجه شدم یا مطالب قبل رو بنده خوب نتونسته‌ام انتقال بدم، یا شما با دقت مطالعه نکرده‌اید.

از مفهوم کلام شما مشخصه که در این زمینه تخصصی ندارید. بسیاری از شبهاتی که الآن مطرح کرده‌اید، ریشه در ناآشنایی شما با مطالب داره.

امشب خسته‌ام، ولی در حدّ بضاعت سعی می‌کنم با بی‌جواب گذاشتن نظر بی‌ادب نکرده باشم:

اول. بله، چنین روایتی هست. اما از کجا معلوم اون صورتِ مشهود، امام علیه السلامه؟! ـ این نکتۀ بسیار ظریفی است که عدم توجه به اون، خیلی‌ها رو گیر انداخته ـ یعنی شیطان به صورت پیغمبر اکرم تجلی نمی‌کنند، اما از کجا مشخصه که اون صورتِ مشهود، صورت حضرت هست؟!

به‌علاوه، ما در تاریخ اسلام الی ماشاءالله قضایایی داریم که شیطان به صورت نبی و امام بر سالکین ظاهر شده، که حلّ این مشکل همین مطلبی بود که عرض شد.

دوم. بنده هم عرض نکردم چنین چیزی محاله. گفتم از نظر فلسفی ممکنه؛ اما هرچیزی راهی داره. خداوند متعال ابا داره که هر چیزی رو جز از مسیر و سیر عادی خودش انجام بده. مثلا برای شما در سلسلۀ رزق، نون از آسمون نمی‌افته. به علل و اسباب عادی، توسط افراد به دست شما می‌رسه. در حالی که افتادن نان از آسمان هم محال نیست.

حضرت به حسب ظاهر از دنیا رفته‌اند، و وقتی می‌تونن با بدن مثالی تجلی کنند، چه دلیل و داعی وجودداره که جسم مادی باشه؟ و البته قبل‌تر از این با تشکیک در اصل صحت و رحمانی بودن این شهودها، این مطلب از اساس دارای اهمیتِ ذاتی برای بحث ما نیست.

سوم. تا تعریف شما از «سالک مبتدی» چه باشه. شما این‌ها را از سالکان مدعی نمی‌دونید، ولی من می‌دونم!!

شما استدلالتون تمام نیست. ابتدائاً کامل بودن شیخ رجبعلی رو جزو محکمات خودتون پذیرفتید بدون دلیل، و بعد روی اون بار می‌کنید که کسی که راه رو طی کرده، شهودش صحیحه!

اتفاقا داستان‌هایی از قبیل همین قضیۀ منقول در مطلع انوار ـ که مو لای درز نقلش نمی‌ره و با صحت سندش، دیگه حرفی برای ادعای شما باقی نمی‌مونه ـ نشون می‌ده که شیخ رجبعلی در مثال گیر بوده‌اند!

در قوانین مدنی و همچنین شرع مقدس، کسی که نسبت به شخصی ادعای خلاف اصلی می‌کنه، او باید دلیل بیاره. اصل در انسان‌ها، عدم وصول به مقامات هست. کسی که می‌گه فلانی ولیّ الهی و واصل هست، باید برای وصول اون فرد دلیل اقامه کنه. من می‌گم طبق قرائن، ایشون نرسیده‌اند. شما مدعی هستید رسیده‌اند، خب بسم الله! دلیلی بر ولایت ایشون اقامه کنید! ولایت هم که نشانه‌های واضحی داره.

کسانی که سال‌ها ریاضت کشیده‌اند و حتی استاد هم دیده‌اند، از خطر شیطان مصون نیستند.

باید در مسائل عرفان نظری ـ نه عرفان عملی؛ چون عرفان عملی که بحث کردنی نیست ـ مطالعات دقیق و با حوصله‌ای داشته باشید و مسائل براتون خیس بخوره و جا بیفته.

من هرچه کردم، نتونستم جوابی که برای ایمیل و به طور خصوصی براتون در نظر گرفته بودم رو ایمیل کنم. اگر راه دیگه‌ای هست بفرمایید.