وقتی از ریشۀ «زوج»، بری به باب افتعال، باید یه عمر بشینی صرف کنی و مث صیغه‌های 6 و 12، به «هِنّ و هِنّ» بیفتی!

حالا این صیغه‌سیزدهی ِ بدبختِ متکلّم وحده، اومده به من می‌خنده! آخه بیچاره! انقدر بگو «تُ»، «تُ»، «تُ»، که آخر ش یه خانم نسبتا محترم از میون جمعیت بلند بشه و برای اینکه بخواد خودشو بهت بچسبونه، قیافۀ آدم‌های مردّد رو به خودش بگیره و بگه: کی؟ من رو می‌گید آقا؟!

هه! دارم به سرنوشتت بعد از حرف این خانم فکر می‌کنم که دیگه از «تُ»، «تُ» گفتن می‌افتی و هِی  «نا»! «نا»! «نا»! می‌بندی به خیکِّ افعالت! عزبُقْلی! فکر نون باش که خربزه آب می‌باشد! نقطه