روایت شده است (ظاهرا از پیغمبر اکرم یا امیرالمؤمنین صلی اللـه علیهما و آلهما و سلّم) که:
إنَّ أکثرَ صیاحِ أهلِ النّارِ مِنَ التَّسْوِیفِ
بیشترین ناله و فریاد و ضجهی اهل جهنم
به خاطر حسرتِ عقب انداختن و "امروز و فردا" کردنهایی است
که در دنیا میگفتند و در انجام کار خیر اهمال میکردند...*
شب یکـشنبه
اول ربیع الأول
1434
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* برای پیدا کردن این حدیث در منابع اهل تشیّع و تسنن، خیلی گشتم، اما عین این عبارت را جز در "جامع السعادات نراقی، ج3، ص59" پیدا نکردم. جای دیگری هم دیدم که ظاهرا عبارات جامع السعادات را استفاده کرده بود و هیچکدام منبع حدیث را ذکر نکرده بودند.
و دیدم به عبارت: "مِن سَوْف" هم نقل شده، اما منبعی برایش ندیدم و در کتب اهل تسنن هم بدون ارجاع نقل شده بود.
با توجه به وثوقی که به مرحوم ملامهدی نراقی داریم و نقل علامهی حسنزاده آملی این حدیث را، و همچنین متواتر بودن مفهوم حدیث، تقریبا ظن قریب به یقین حاصل میشود که این الفاظ از لسان معصوم علیه السلام نقل شده است.
و همانطور که میبینیم، عِطر این روایت، میرساند که از قلب صاحب نَفَسی صادر شده است.
تیتر از: دفتر دوم مثنوی معنوی.
هین مگو فردا که فرداها گذشت
تا به کلی نگذرد ایام کَشت...