حاجی نوری از کشکول شهید اول ـ رضوان اللـه تعالی علیه ـ روایت کرده که:

حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام، حضرت اباالفضل را در خردسالی بر سر زانو گذاردند و حضرت زینب (علیهما السلام) را بر زانوی دیگر.

حضرت ابالفضل تازه به سخن آمده بودند؛ حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام به عباسشان فرمودند:

«قُلْ واحِد!

فقال: واحِد!

فقال لَه: قُلْ اثْنَیْن!

فَامْتَنَعَ و قال إنّی اسْتَحْیِی أنْ أقُولَ اثْنَیْن بِلِسَانٍ قُلْتُ بِهِ واحدٌ!»

«بگو یک!

حضرت عباس عرضه داشت: یک!

پس از آن، امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: بگو دو!

قمر بنی قمر بنی‌هاشم نپذیرفت و عرضه کرد: من حیا می‌کنم با زبانی که [آن را به توحید باز کرده و] «یک» گفته‌ام، [دوگانگی و دوئیّت و شراکت را دم بزنم] بگویم «دو»!

حضرت او را بوسیدند.

حضرت زینب سلام اللـه علیها عرض کرد: بابا! آیا تو ما را دوست داری؟

امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: بلی ای فرزند!

زینب کبری سلام اللـه علیها عرض کرد: محبتِ خالص، فقط برای خداست و نسبت به ما [از سوی تو] تنها می‌تواند شفقت و مهربانی باشد!

حضرت از روی محبت او را بوسیدند!

...

هؤلاء ائمّتی و سادتی و قادتی و شفعائی لیوم فقری...

مطلبی هم اگر هست، این‌ها گفته‌اند. به قول شاعر: خاندان و آلِ حیدر، اصغرش هم اکبر است!

پنج شنبه
8رجب المرجب

1435

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شاعر تیتر را نمی‌شناسم:

جز الف قدّ دوست، در دل درویش نیست

خانۀ تنگ است دل، جای یکی بیش نیست!