۱. با همه هستم و با هیچ کس نیستم! خیلی احساس تنهایی دارم. و الآن، بیشتر از هر وقت دیگه، فارغ از هر نگاه جــنـــ.سی، نیاز به همسر رو حس می کنم.
           ۲. البته باید بگم که قبل از همدم، به یه "انسان کامل" محتاجم؛ یه امام و رهبر ِ همه چیز تموم. یه کسی که اگه بگه بمیر، اونقدر حرفشو قبول داشته باشم که با خیال راحت، ـ فارغ از "آیا و امّا"هاـ بمیرم.
           ۳. اگه خدا "انسان کامل" رو "کامل" بهم عطا کنه، ـ‌خیال می کنم‌ـ که دیگه به همسر نیازی نیست. اما اگه "متأهل" بشم، ـ‌مطمئنم‌ـ باز هم دنبال "اِمام معصوم" می‌دُوَم.    
           *...حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردن است./محمدحسین شهریار

شب ۱۶/۱/۱۴۳۱